A separation story - short film 11 minutes.

A Fairground Attraction

Synopsis: This is the bitter and brief story of two desperate lovers, that takes place on a fairground.The story of Cemal, a layman working at the construction site near the fairground, and of Necla, a wandering chanteuse reciting at the tents of any fairground.Both incapable of settling down. Both living life like a rolling stone, wandering where ever the wind may blow.Although it looks like a fun and magnificent way of life, working on the fairground is certainly not what it seems…Fairgrounds are a cultural heritage that are, like most medieval crafts, leading to near extinction. Consequently creating compulsive and unstable relations between those who are tormented within the process.A Fairground Attraction is a modern day fairy tale, articulate in its own rite, precise in its indigenous jargon where the story is meticulously layed out. Whilst the outstanding visualization of the fairground is phenomenal, the explosive emotional properties of this minor group of people is interpreted in an affectionate style and a humane approach.The film subliminally portrays the decay of the fairgrounds' economic ecosystem, which in turn is the essence of the misery and pain of these two people, who are obsessively in love.

Bir Panayır Hikayesi

Sinopsis: Bu, birbirine umutsuzca aşık olmuş iki insanın bir panayırda geçen hikayesidir.
Panayırın yakınındaki inşaatta çalışan Kemal ile, bulduğu her panayırda çalışan gezgin şarkıcı Nurşen’in hikayesi.

İkisi de bir yerde kök salamayan, rüzgar nereden eserse oraya savrulan insanlar.Her ne kadar renkli ve eğlenceli bir hayat olduğu sanılsa da, panayırda çalışmak hiç de göründüğü gibi değil.

Panayırlar, ortaçağdan kalma pek çok zenaat gibi, yok olmaya yüz tutmuş kültür miraslarımızdan biridir. Bu yok oluş, panayır sistemi içinde ezilen insanların arasında şiddet dolu ve dengesiz ilişkiler yaratmaktadır.

“Hazan Mevsimi - Bir Panayır Hikayesi” kendi tarzındaki yerel dili çok iyi kullanan ve titizlikle kaleme alınmış bir modern çağ peri masalıdır.Panayırın görsel tanımlamalarının çarpıcılığının yanında, bu küçük insan grubunun arasındaki patlayıcı ilişkiler müşfik ve insancıl bir yaklaşımla yorumlanmıştır.

Film, alt okumalarında, umutsuzca birbirine aşık olan bu iki insanın,çektikleri ızdırap ve acının kökeninde, aslında dağılan ve çözülen ilişkilerin, yok olan kültürel ve insani değerlerin yarattığı karmaşanın olduğunu hissettirmekte.
Ama yine de finalde insanlığın geleceğinden umudunu kesmemektedir.

Can Deriş

English and Turkish synopsis and  director's note  (Türkçe sinopsis ve yönetmen notu aşağıdadır)

THE VISITOR
Synopsis: “Some say about the fate of any girl ‘like mother, like daughter’. But, Mum, I swear to God that my little girl’s fate will be nothing like mine.” -Nur Ten years after being thrown out of her parental home, Nur hears that her mother is at death’s door. Taking her young daughter with her, Nur hurries back to her father’s world to see, and reconcile with her mother before it is too late. While the universal theme of mother-daughter relationships lies at the centre of the film, this is underpinned by an allusive subtext of incest, one of most common but least addressed social problems in Turkey. The individual stories of the family members combine with a sense of hope fuelled by tragedy to paint a portrait of the socially disconnected.

Director’s Note: As an independent filmmaker and seasoned producer-director, I attach more importance to the concept of a filmmaking vision than specifically to a producer’s view.Seven years ago I described my previous film, Hazan Mevsimi (A Fairground Attraction), as a story of the socially disconnected. In a sense, this is also true of my new film, The Visitor. However, what I would add to give a more rounded picture of the film is the idea of hope built on tragedy, as referred to by Hungarian director, Béla Tarr.While the universal theme of mother-daughter relationships lies at the centre of the The Visitor, I also deal with the widespread problem of incest as a subtext. I should make the point that my approach to filmmaking is no different from my approach to life. That is to say, if cinema is not based on humanity, and does not have at its core humanity and the unfathomable corridors of the human soul, then it amounts at best to a piece of celluloid or video tape.Art, for me, is a personal adventure; and if it must incorporate a social aspect, this could be at most to help in some small way to liberate audience perceptions from conventional patterns and to open up new horizons. I see the idea of new horizons as having many dimensions. It covers all the values that make us human, all doors free of dogma, and at the same time as a spiritual meaning the Sanskrit mantra, ‘Om mani padme hum’. In short, opening up new horizons could be defined as contributing to the process of a person genuinely knowing him/herself.Atlanta Film is the successor to Çan Film, a production company founded 25 years ago. Besides taking on various commercial visual projects, the company has so far produced 10 documentaries by Mehmet Eryılmaz, in addition to three dramatic documentaries and two full-length fiction films.

MİSAFİR
Sinopsis: “birileri ; kızların kaderi annelerinin kaderine benzermiş derler, bak anne  burada Allaha and içiyorum ki, benim kızımın kaderi benim kaderime  benzemeyecek” -NUR Yıllar önce babaevinden kovulan Nur,  on yıl sonra annesinin ölüm döşeğinde olduğu haberini alır. Küçük Kızını da  yanına alarak  acilen  baba diyarına gider, amacı dünya gözüyle annesini görmek ve helalleşmektir. Film  evrensel bir tema olan anne kız ilişkisini ölüm teması çevresinde  merkeze alırken, ülkemizde de yaygın olan aile içi cinsel taciz meselesini de alt hikaye bağlamında gündemine alır,  Filmin genelinde birbirlerine alt bağlarla bağlanan aile fertlerinin  hikayeleriyle  “trajediden beslenen bir umut” duygusuyla, tutunamayanların hikayesi anlatılır.

Yönetmen görüşü: Bağımsız bir sinemacı olarak, ve kendi filmlerinin yapımcılığını da üstlenen bir yönetmen olarak, özel bir yönetmen görüşünden çok bir sinemacı görüşü kavramını önemsiyorum(“Hazan Mevsimi” filmi  için kısaca “Tutunamayanların Hikâyesi” diyebiliriz.) demiştim 7 yıl önce “tutunamayanların hikayesi” bu yeni filmim için de geçerli bir kavram, üzerine sadece bela tarr’ın dediği gibi “trajediden beslenen umut” kavramını ekleyebilirim. “MİSAFİR”  filminde evrensel bir tema olan anne kız ilişkisini ölüm teması mihverinde merkeze alırken, ülkemizde de yaygın olan aile içi cinsel taciz meselesini de alt hikaye bağlamında ele alıyorum. Sinema anlayışımın hayat anlayışımdan ayrılmadığını söylemeliyim. ‘Temelinde insan olmayan, merkezine insanı ve onun bilinemez ruhunun dehlizlerini  yerleştirmeyen bir sinema, olsa olsa bir pelikül veya video bant parçası olabilir bence.”Sanat benim için kişisel bir serüvendir ve mutlaka sosyal bir yönü olacaksa, bu da olsa olsa insanın algısını alışkanlıklardan birazcık da olsa kurtarmak ve önüne yeni ufuklar açmak olabilir. Yeni ufuklar benim için çok yönlü bir kavramdır; insanı insan yapan tüm değerleri, tüm doğmalardan uzak kapıları ve aynı zamanda spiritüel anlamda “amentü”yü ve “om mani padme hum”u da içerir. Kısacası, yeni ufuklar için ‘insanın kendini tanıma serüvenine bir katkı’ diyebiliriz.